De Tour de France is het grootste wielerspektakel van het jaar, bovendien na de Olympische Spelen en het WereldKampioenschap voetbal het grootste sportevenement ter wereld. Ieder jaar is juli de maand waarin wielerliefhebbers massaal aan de buis en/of het internet gekluisterd zitten, om maar niets te missen van de jaarlijkse wieleroptocht die de naam Tour de France draagt.

In de beginjaren van de vorige eeuw was er in Frankrijk een verwoede strijd gaande tussen twee dagbladen. Iedere lezer was meegenomen en zodoende moesten Le Vélo en L’Auto-Vélo telkens op zoek naar nieuwe lezers. Om die lezers te trekken organiseerden zij sportwedstrijden. Met name wielrennen was populair in die tijd, vandaar ook de namen van beide kranten. Na een rechterlijke uitspraak werd L’Auto-Vélo, de krant van Henri Desgranges, echter gesommeerd de naam te veranderen. Het woord Vélo moest uit de naam verdwijnen en zodoende bleef het bij l’Auto. Uit angst de wielerliefhebbers onder de lezers te verliezen komt wielerjournalist Géo Lefèvre met een idee. Een meerdaagse wedstrijd die door heel Frankrijk voert moet nieuwe lezers aantrekken. Eerst afgedaan als gekkenwerk - en dus een slecht idee - weet Lefèvre zijn baas toch over te halen.

Zodoende start op 1 juli 1903 de eerste etappe van het nieuwe wielerevenement. De 60 durfals die het aandurven aan te vangen met het helse karwei verzamelen die dag op 15:16 voor het beroemde café Reveille-Matin in Montgeron, een voorstadje van Parijs.
De favorieten voor de eerste editie zijn de grote namen uit die tijd. Joseph Fischer, Hippolyte Aucouturier en Maurice Garin, allen winnaar van Parijs-Roubaix, worden gezien als grootste kanshebber.
Uiteindelijk is het de kleine schoorsteenveger Maurice Garin die in Parijs de eindoverwinning pakt met een enorme voorsprong op de nummer twee, Lucien Pothier.

De immense historie van de Tour de France kent vele hoogtepunten, logischerwijs ook dieptepunten. Het overlijden van Tom Simpson op de flanken van de Mont Ventoux bijvoorbeeld, of de val van Rogier Rivière, de drama’s van Eugène Christophe of de gesneuvelde renners in de Wereldoorlogen. De laatste vreselijke val met dodelijke afloop zal bij velen nog op het netvlies staan. De beelden van het hoofd van de jonge renner Fabio Casartelli badend in een plas bloed op de flanken van de Col de Portet d’Aspet waren vreselijk.

Heroïek en spanning zijn hoofdingrediënten van de Tour. De ronde kent winnaars en verliezers. Het zijn natuurlijk de winnaars die het langst herinnerd worden. De koers kent vele winnaars. Lange tijd bestond er een groep van vier renners die het onmogelijke hadden gepresteerd door vijf keer de Tour de France op hun naam te schrijven. Jacques Anquetil eind jaren vijftig, begin jaren zestig, Eddy Merckx een decennium later, Bernard Hinault in de jaren tachtig en Miguel Indurain in de meer recente historie. Indurain was tot voor kort ook de enige die vijf titels op een rij heeft weten te bemachtigen.

Wat volgt na 'El Rey' is achteraf, en dat woord is belangrijk in dit deel van de geschiedenis van La Grande Boucle, een duistere periode in het wielrennen. Doping is van alle tijden in (niet alleen) het wielrennen, maar de schandalen over de Tour eind van de 20ste eeuw en direct na het millennium stapelden zich op met als dieptepunt de Festinaploeg van 1998. Toch heeft een hele generatie genoten van renners als Jan Ullrich, Bjarne Riis en 'Il Elefantino' Marco Pantani.

Sinds enige tijd is de groep van vier echter geen recordhouder meer. De Amerikaan Lance Armstrong pakte in 2004 zijn zesde zege op rij en werd daarmee de enige renner die dat voor elkaar kreeg. In 2005 doet hij dat nog eens dunnetjes over, waardoor hij met zeven aaneensluitende Tour overwinningen nog lang deze ranglijst zal aanvoeren. Ondanks het 'Armstrong record' wordt Eddy Merckx door kenners nog altijd als de beste renner ooit beschouwd.

Armstrong, die de strijd tegen kanker overwon en daarna ontzettend veel geld ophaalde met 'Livestrong' in de strijd tegen die vreselijke ziekte, won de Tour tussen 1999-2005 zeven keer op rij en werd dus de nieuwe recordhouder. Bij zijn rentree in 2009 stond hij nogmaals op het podium. Zijn strategie om een team zo sterk bergop als zijn concurrenten en snel in de teamtijdritten om zich heen te verzamelen, leverden hem dus vele gele truien op. De discussie of de overwinningen van 'The Boss' (King Lance) na zijn ‘coming out’ blijven staan zal eeuwig zijn.

Voordat het tijdperk ‘SKY’ aanbreekt, krijgt het wielerpubliek in de Tour Alberto Contador voorgeschoteld. De aanvaller pur sang zorgt voor ware spektakelstukken in de Alpen- en Pyreneeënritten en weet de gele trui uiteindelijk drie keer tot in Parijs te brengen, waarvan de laatste overwinning geschrapt wordt ten gunste van zijn eeuwige rivaal Andy Schleck.

Wat dan volgt in de Tour, wordt door sommigen benoemd als wetenschappelijk wielrennen. Met Bradley Wiggins en Chris(topher) Froome als uithangborden kiest Team Sky voor het berekenend rijden, gesteund door een jaloersmakend budget. Ze weten een ploeg samen te stellen die in de bergen (deels afgekeken van Armstrong) precies weet hoe hard de knechten omhoog moeten rijden en door de wattages op de juiste momenten op te voeren, winst te pakken op de concurrentie. Met één keer Wiggins, één keer Geraint Thomas en vier keer Froome pakt Team Sky zes Touroverwinningen. Alleen Vincenzo Nibali, de Siciliaanse Haai, weet de hegemonie in 2014 (door een vroege val van Froome) te doorbreken.

De Tour de France bestaat inmiddels ruim een eeuw. In die eeuw hebben niet alleen de renners, maar ook de Tour zelf vele dieptepunten moeten overwinnen. Toch bleef de wedstrijd voortbestaan en is het uitgegroeid tot het grote spektakel dat de ronde nu is. Ondanks de schoonheid van andere koersen staat de Tour de France voorlopig nog op eenzame hoogte.